Odpowiadając na Komunikat Postulatora Generalnego zamieszczony w „Przewodniku Katolickim” z 12.I.1992 roku przedstawicielka rodziny Tułasiewiczów przesłała na ręce Postulatora Generalnego informację o życiu i męczeńskiej śmierci Natalii poszerzoną o bogatą dokumentację pobytu Natalii w Hanowerze, Kolonii i Ravensbrück.

Ks. dr Tomasz Kaczmarek, Postulator Generalny, otrzymał również obszerne fragmenty zapisków pamiętnikarskich Natalii Tułasiewicz, obejmujących okres od 1939 do 1943 roku. Po zapoznaniu się z dostarczonym materiałem dowodowym, wyraził opinię, że można zgłosić kandydaturę Natalii do zbiorowego procesu polskich męczenników. Po dopełnieniu wymaganych czynności ze strony rodziny, Natalia znalazła się w grupie kandydatów na ołtarze.

Bogatą i wyczerpującą dokumentację o Natalii zgromadziła jej młodsza siostra, Zofia Tułasiewicz-Wojnarowiczowa. Przekonana o świętości siostry pieczołowicie przechowywała podczas tułaczki wojennej pisma Natalii i korespondencję, którą Natalia przysyłała z Niemiec do rodziny.

Po zakończeniu wojny, zachęcona przez Kazimierę Berkan (działaczkę misyjną, tłumaczkę, dziennikarkę) zebrała świadectwa i opinie o Natalii od kobiet, które powróciły z Niemiec oraz od przyjaciółek Natalii.

Działania Zofii w kierunku upamiętnienia życia i dokonań ukochanej siostry zostały nagrodzone. Jako jedyna z rodzeństwa Tułasiewiczów doczekała wyniesienia Natalii na ołtarze i ogłoszenia jej Sługą Bożą. W 1992 roku uczestniczyła, poprzez transmisję radiową, w uroczystej mszy św. w katedrze włocławskiej odprawionej z okazji sesji rozpoczynającej proces beatyfikacyjny polskich męczenników.