Natalia Tułasiewicz, córka Adama i Natalii Amalii, urodzona 9 kwietnia 1906 w Rzeszowie, pod zaborem austriackim, ochrzczona została 9 maja 1906 w rzeszowskim kościele farnym.
W latach 1912-1914 uczęszczała do szkoły powszechnej w Kętach Śląskich, od 1914 w Krakowie – do szkoły u Sióstr Klarysek przy kościele św. Andrzeja; od 1917/18 – w I Prywatnym Gimnazjum Żeńskim na ul. Wolskiej, od 1920/1921 w Państwowym Gimnazjum Żeńskim (do kl. 4). Uczy się gry na skrzypcach (po operacjach gruczołów limfatycznych na szyi będzie musiała zrezygnować z planów na zawodowe uprawianie muzyki).
W 1920 r. zostaje zaprzysiężona w Sodalicji Mariańskiej.
Maj 1921 – rodzina przenosi się na stałe do Poznania (ul. Ogrodowa 9).
Od jesieni 1921 r. Natalia jest uczennicą Gimnazjum SS. Urszulanek, gdzie zdaje maturę w 1926 r.
1926-1931 – studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim (przedmioty polonistyczne łączone z filozofią, estetyką, psychologią i muzykologią); działalność w Kole Polonistów (wiceprezesura, referat o polskich świętych, sekcja twórczości własnej – debiut poetycki).
Przyjaźń z kolegą ze studiów przeradza się w miłość.
Wiosną 1927 umiera starsza siostra Marylka, a u Natalii i sióstr ponownie daje o sobie znać gruźlica. 1928/1929 – urlop zdrowotny i pobyt w Rabce – na swoje utrzymanie zarabia, nauczając przyrody i geografii w Gimnazjum SS. Nazaretanek. Rodzina przeprowadza się do domu przy ul. Śniadeckich.
1932 – obrona pracy magisterskiej „Mickiewicz a muzyka”. Ocena bardzo dobra, fragment pracy prof. R. Pollak kieruje do druku w „Ruchu Literackim”.
Styczeń 1934 – zerwanie burzliwego narzeczeństwa.
Praca nauczycielska, społeczna i literacka
1933-1937 – na posadzie w Prywatnej Szkole Powszechnej Koedukacyjnej pod wezwaniem św. Kazimierza przy ul. Śniadeckich.
W 1936 r. z wynikiem bardzo dobrym zdaje egzamin państwowy na nauczyciela języka polskiego w szkołach średnich, awansuje.
1935 -1939 – nauczycielka w Gimnazjum Prywatnym SS. Urszulanek w Poznaniu przy Wałach Leszczyńskiego 13.
1937-1939 – wyjazdy do Pniew na trzydniowe rekolekcje zamknięte organizowane przez bł. Matkę Urszulę Ledóchowską; prelekcje w organizacjach katolickich; kurs narciarski dla nauczycieli; podróż do Norwegii.
Członek Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych.
1938 – plany doktoratu o Karolu Hubercie Rostworowskim.
7-21 kwietnia 1938 – wyjazd do Rzymu na kanonizację św. Andrzeja Boboli; objazd Włoch.
Czerwiec 1939 – wyjazd z uczennicami do Krakowa: 18 VI przekazanie wojsku i poświęcenie przez kard. Sapiehę ufundowanego ze składek urszulańskich samolotu sanitarnego „św. Urszula”.
Wakacje 1939 w Krynicy Górskiej i nad morzem. Wiersz „Madonna Swarzewska” w redakcji „Tęczy”.
Wojna i tułaczka
Od 7 września 1939 między godz. 10.00 a 13.00 działa prowizoryczna „podwórkowa szkoła” Naty dla dzieci sąsiedzkich.
10 listopada 1939 – wysiedlenie całej rodziny z mieszkania do obozu przejściowego na ul. Głównej; tu w barakach na słomie trzy tygodnie kwarantanny do 30 XI: „Pozostawić wszystko i iść z Tobą na Kalwarię”. 4 XII 1939 – całą 9-osobową rodziną wywiezieni w bydlęcych wagonach do Ostrowca Świętokrzyskiego. Tu i w Częstocicach bez środków na przeżycie.
Od 1 lutego 1940 Natalia w Krakowie; praca w czytelni beletrystyczno-naukowej Starzewskich do 1 maja. Sprowadzenie rodziny. Natalia mieszka u Marii Woyczyńskiej (środowisko Odrodzenia) – ul. Sienkiewicza.
Praca nauczycielska (poprzez Ośrodek Tajnego Nauczania nr 1 – Urszulanki U. Rz., Starowiślna 9). Comiesięczne spotkania sodalicyjne.
Sierpień do 11 października 1940 – pierwsza „wyjazdowa” posada nauczycielska w aptece pp. Franiów w Mszanie Dolnej.
8 marca do 9 kwietnia 1941 – Witowice pod Sączem nad Dunajcem we dworze u hr. Brezy – uczy córkę i wychowanicę; w kuchni czytuje służbie literaturę polską. Na Wielkanoc Niemcy wyrzucają mieszkańców z ul. Sienkiewicza do pożydowskich kamieniczek na ul. Zwierzynieckiej.
Od 8 maja do 24 czerwca 1941 – Kalina Wielka koło Miechowa – uczy córki właścicieli dworu – Dąmbskich.
Od września 1941 Kraków – w tajnym nauczaniu „ok. 7 godzin dziennie pracy zawodowej”.
21 stycznia 1942 – pierwsza z cotygodniowych śród literackich – trzydziestu w tym roku! Najczęściej prelegentką jest Natalia.
Jesień 1942 – po 8 godzin kompletów dzienne. Podejmuje także objazdy: „kolejno odwiedzę wszystkie moje byłe uczennice zamieszkałe na terenie Gub[erni]. Chcę […] rozbudzić w nich zamiłowanie do wiedzy, dopomóc […], by ich wojna nie wyjałowiła z poczucia piękna i dobra”. Styczeń 1943 – „coraz częściej słyszę o grożącym mi niebezpieczeństwie wywozu do Niemiec. Robię, co mogę, by ostać się tu, ale będzie, jak być musi. […] Staram się tak zorganizować […],
by nikt nie poniósł większej szkody w razie wywiezienia mnie. […] Muszę być tam, gdzie Bóg chce mnie widzieć…”.
14 lutego 1943 – „Mamusia odetchnęła. Mam kartę pracy” – zameldowana w Urzędzie Pracy jako buchalterka przez hr. Pelagię Potocką w jej pałacu przy ul. Brackiej (opiekunka Fundacji Czartoryskich była łączniczką AK).
1 marca 1943 Kraków – „W ubiegłą sobotę skończyłam na naszych zebraniach literackich omawianie Psalmów Dawida.”
Marzec 1943 – trzy dni w Tarnowie; wyjazd uchronił Natalię od wpadki u Aty Danczowskiej, byłej uczennicy z Poznania.
6 kwietnia 1943 Kraków – „Dziś rano wręczono mi via biuro kartę wezwania na roboty do Niemiec […]. Wielu ludzi życzliwych dołoży starań, by mię ta podróż ominęła. Ale jest dużo danych, że mimo wszystko mogę się znaleźć na ulicy Wąskiej […]. Będzie jednak, jak będzie. […] Jest też jeszcze taka możliwość, że żadna „terapia” nie będzie na tyle skuteczna, by mnie od podróży zagranicznej uwolnić. Wtedy z pogodą pojechałabym tam, gdzie mnie Bóg woła.”
8 kwietnia 1943 – „Odetchnęłyśmy […]. Dziś rano na podstawie podania Fundacji Czartoryskich, gdzie przynależy moja karta pracy, zostałam przez władze niemieckie zwolniona z nakazu wyjazdu do robót w Niemczech.”
9 kwietnia 1943 – „żyję całkowicie w Chrystusie, więc zaufałam Mu całkowicie we wszystkim, czego by nie zażądał, nie wyłączając życia.”
Zwerbowana do podjęcia misji świeckiego duszpasterstwa wśród robotników polskich w III Rzeszy, być może przez ks. Ferdynanda Machaya lub ks. Kazimierza Świetlińskiego z aprobatą ks. arcybiskupa A. Sapiehy.
1-5 maja 1943 – nieoczekiwanie w Warszawie-Rembertowie u brata Tadeusza; 23 maja – w najbliższych miesiącach „ostatecznie ustali się, czy będę musiała wyjechać na roboty do Niemiec, czy też nie.”
Od połowy lipca i sierpień 1943 – Warszawa. Urządza matkę u stryjostwa. Konspiracyjne „przygotowania do nowej posady”- szkolenie do roli emisariusza Delegatury Rządu Londyńskiego w III Rzeszy i duszpasterza świeckiego z ramienia podziemnej komórki Kaplica organizacji Zachód przy AK. […]. Gdyby finał wojny naraził mię na utratę życia […], co ze mnie żyć będzie w ludziach…?” Po powrocie z rekolekcji w Laskach odbywa „w Warszawie spowiedź z całego życia”. „Łaknę harmonii słowa i czynu.”
Misja
19 sierpnia 1943 zgłasza się w warszawskim Arbeitsamt na wyjazd do Hanoweru. Tu trzyzmianowa praca fizyczna w fabryce galanterii Güntter-Wagner „Pelican” na przedmieściu Heinholtz oraz działalność oświatowa, edukacyjna i duszpasterska w obozie robotnic przymusowych oraz wśród tamtejszych robotników różnych narodowości (do końca 1943 m.in. wygłosza ok. 60 katechez).
29 kwietnia 1944 – aresztowanie z powodu nieostrożności kuriera z Polski.
10 maja 1944 wzięta na zeznania wstępne w WIĘZIENIU w Hanowerze; następnie w więzieniu w Kolonii i śledztwo w Brauweiler; 16 maja skatowana do krwi podczas przesłuchania.
28 września 1944 przewieziona z Kolonii do OBOZU KONCENTRACYJNEGO w Ravensbrück (nr 75188).
Wycieńczona i chora zostaje wyselekcjonowana do „transportu” (czyli do krematorium). Uratowana przez „lagerpolicję” na powrót do rewiru, nie będzie chciała już jednak być ukrywana, skoro Bóg żąda całkowitej ofiary…
30 marca 1945, Wielki Piątek – selekcja do gazu.
31 marca 1945 – śmierć.
Beatyfikacja w grupie 108 męczenników z okresu II wojny światowej podczas uroczystej Mszy Św. odprawianej przez Papieża Jana Pawła II na placu J. Piłsudskiego w Warszawie – 13 czerwca 1999 r.
Opracowała prof. Barbara Judkowiak