Zajechałem na miejsce około godz. 11 przed południem. Po przybyciu do Winterów poczułem u wejścia zapach lysolu, toteż pomyślałem sobie zaraz, że żona musiała już rozpocząć żmudną drogę położnego macierzyństwa. Istotnie zastałem ją na łożu boleści; była blada i wyczerpana. Powitałem ją jak mogłem najczulej – nie zdążyłem jeszcze zapytać jak się miewa, gdy Winterowa wskazała mi na zawiniątko u nóg żony, gdzie leżała już nowonarodzona dziecina. Chwilowo zmamiło mię, nie mogłem jakoś myśli pozbierać.

Przypatrzyłem się bliżej maleństwu i przyznaję tu szczerze iż wydało mi się dość brzydkie. Cera śniada, usta bardzo szerokie, włoski czarne krucze i nosek nieco przypłaszczony. Leżało sobie to dzieciątko spokojnie cicho. Dopiero w chwilkę gdy tak na nią z uwagą popatrzyłem dowiedziałem się, że była to druga córka. – Ja pragnąłem syna. Był w moim sercu moment niechęci, nie żalu, że to nie syn, ale konsternacja chwilowa, małe zastanowienie, które wnet za łaską Bożą, w kornej podzięce Bogu, że wszystko się odbyło się już tak prędko i bez złych następstw zmieniło się w uczucie kochające tę dziecinę. – Ucałowałem to maleństwo i matkę odetchnąwszy pełną piersią spokoju i ulgi. – Dziecina przyszła na świat właśnie dnia dzisiejszego tj. 9 kwietnia 1906 r. o godz. 5 nad ranem.

[…]Oddałem jednak wszystko opiece i woli Najwyższego, zawsze bowiem tak czyniłem nauczony przez rodziców i moją dziecięcą niedolę jaką dawno już przeżywałem.”